School voor analfabete vrouwen

70 % van de vrouwen op het platteland kan nog steeds niet lezen en schrijven. Sinds 2004 krijgen vrouwen afkomstig uit 15 verschillende dorpen in het plaatsje Shahid Danda les van vrouwen die wel kunnen lezen en schrijven. Ze worden betaald door Unicef, maar hadden geen eigen lesruimte. Met de bouw van een school voor deze vrouwen heeft Stichting Tamsarya een heel bijzonder project gerealiseerd. Twee architecten (TU-Delft) hebben de school ontworpen en de bouw begeleid.

In 2010 werd de school in gebruik genomen. Het liep meteen storm: meisjes en vrouwen uit de wijde omtrek kwamen zich aanmelden. En dat terwijl de school nog niet officieel geopend was. Honderden vrouwen leren nu lezen en schrijven. In de komende jaren zullen nog veel meer achtergestelde analfabete vrouwen hier onderwijs krijgen. In 2012 werd de school uitgeroepen tot de beste vrouwenschool van heel Nepal. Sinds kort wordt er ook gezondheidsvoorlichting gegeven en vanaf 2019 kunnen vrouwen hier ook tot gediplomeerd naaister worden opgeleid.

DSC_1023
DSC_1065
DSC_106611
DSC_1063
schoolinDanda
naailessen
previous arrow
next arrow
De school voor analfabete vrouwen in Danda
De school voor analfabete vrouwen in Danda
De vrouwen krijgen les
De vrouwen krijgen les

Analfabete vrouwen aan het woord

“Ik ben de donors dankbaar dat ik nu kan leren lezen en schrijven. Ik voelde me altijd achtergesteld en had het gevoel niet mee te kunnen doen in de maatschappij. Vroeger bleef ik weg van bijeenkomsten, omdat ik me minderwaardig voelde. Nu kan niemand mij onderdrukken, omdat ik volwaardig mee kan doen. Ik ben meer dan blij”, Anju Mahoto, 19 jaar oud.

Anju Mahoto 19 jaar
Anju Mahoto 19 jaar

“Ik ondervond veel problemen. Bijvoorbeeld, als iemand belde, kon ik geen telefoonnummer opschrijven, ook geen naam. Ik voelde me minderwaardig. Wanneer je niet kunt lezen en schrijven kun je ook geen lid worden van een vereniging. Ook kon ik mijn kinderen, die wel kunnen lezen en schrijven, niet helpen met hun huiswerk. Ik ben nu heel gelukkig”, Uma Bharat, 37 jaar oud.

Uma Bharat 37 jaar
Uma Bharat 37 jaar

“Ik ben zo blij. Ik kon mijn naam niet schrijven en geen getallen herkennen. Vroeger moest ik in plaats van een handtekening een vingerafdruk zetten. Ik voel me nu gelijkwaardig. Ik ben zo trots dat ik mijn naam kan schrijven. Andere vrouwen zouden hier ook moeten komen”, Norboda Batterai, 65 jaar oud.

Norboda Batterai 65 jaar
Norboda Batterai 65 jaar